Hallo allemaal,
Afgelopen zomer hebben we allemaal een beetje bij kunnen tanken en inmiddels zijn we weer volop aan de bak! Na de vakantie is het altijd even wennen en moet je er altijd weer een beetje inkomen, maar na een dag ben je vaak wel weer up-to-date en weer fullspeed aan de slag.
Aangezien Marion en ik samen onze cellen elke dag moeten ‘voeren’ zijn we deze zomer omstebeurt op vakantie geweest, zodat er tenminste een van ons was om dit te doen. Dit proces wat wij ‘cellen voeren’ noemen is voor ons heel vanzelfsprekend, maar het leek me leuk om in deze blog hier wat meer over te vertellen.
De cellen die wij gebruiken zijn stamcellen die worden gemaakt door lichaamseigen volwassen cellen (van bijvoorbeeld de huid of uit het bloed) kunstmatig weer om te vormen naar primitieve stamcellen. Uit deze primitieve stamcel kan vervolgens ieder celtype van ons lichaam worden gemaakt, waaronder dus ook de celtypen die voorkomen in de hersenen. Wij gebruiken deze stamcellen om 3D mini-breintjes te maken van mensen met en zonder MS (zie ook Blog 3).
Deze primitieve stamcellen kweken we in een speciale celkweekruimte. Hier staan alle benodigdheden die we nodig hebben (Figuur 1).
Figuur 1 – Het celkweek lab en een flesje met mini-breintjes en een plaat met primitieve stamcellen. De cellen worden gehouden in een fles of plaat met een laagje medium in de incubator (37°C). Ze kunnen worden bekeken met de microscoop. Zodra er met de cellen gewerkt wordt, gebeurd dit zo steriel mogelijk in de flowkast. Medium kan worden verwarmd in het waterbad (37°C).
De cellen groeien op de bodem van platen of flesjes en zijn bedekt met een laagje vloeistof (dit geldt niet voor de 3D mini-breintjes, deze drijven in de vloeistof omdat ze driedimensionaal zijn). Deze vloeistof noemen we medium en hierin zitten voedingsstoffen voor de cellen. De platen of flesjes staan in de incubator. De incubator simuleert het lichaam en is ingesteld op 5% CO2 en 37°C. De microscoop gebruiken we om de cellen te bekijken en beoordelen. Als we de cellen nieuw medium willen geven (= cellen voeren) of iets anders met ze willen doen, doen we dit in de flowkast. Deze kast heeft een speciale luchtstroom (vandaar de naam flowkast) om steriel te kunnen werken, want we willen immers niet onbedoelde bacteriën of schimmels kweken.
Als we de cellen gaan voeren verwarmen we eerst het medium tot 37 graden in het waterbad. Daarna halen we (in de flowkast) het oude medium van de cellen af, de cellen blijven ondertussen gewoon aan de bodem zitten, en doen we het nieuwe medium erop. Voor de 3D mini-breintjes gaat het iets anders. Deze drijven namelijk in het medium. Daarom laten we ze eerst zinken in het flesje of in een buisje, zodat we het oude medium eraf kunnen halen en ze nieuw medium kunnen geven.
Ik was een paar weken terug, zoals dus bijna elke dag, de cellen en de mini-breintjes aan het ‘voeren’. Plots ging het alarm af! Ik schrok. Daarna realiseerde ik me dat ik zo snel mogelijk het gebouw uit moest. Maar ik had net het oude medium van de mini-breintjes eraf gehaald. Ze stonden dus ‘droog’ en dat vinden ze niet zo leuk als je dat te lang doet. Ik had twee keuzes; (1) alles laten vallen en z.s.m. naar buiten met het risico dat 80(!) dagen oude mini-breintjes dood zouden gaan of (2) nog zo snel mogelijk nieuw medium bij de mini-breintjes doen en ze snel terugplaatsen in de incubator. Ik besloot voor optie 2 te gaan. Ondertussen werd ik al geroepen; “Wendy! Spullen laten vallen en naar buiten!”. De druk was hoog, ik kon onze 80 dagen oude baby’s niet laten sterven. De ontruimingsbegeleider kwam binnen. “Wendy, ben je bijna klaar? We moeten het gebouw uit”. “Ja, sorry voor het oponthoud. Ik kon mijn 80 dagen oude mini-breintjes niet laten sterven”. Ik liep inmiddels gelukkig al met de mini-breintjes naar de incubator. Hij begreep de frustrerende situatie waarin ik terecht was gekomen en we liepen het gebouw uit. Ik heb uiteindelijk misschien 5-10 minuten buiten gestaan toen we allemaal weer naar binnen mochten. Wat bleek, de oorzaak van het alarm was een broodje in de magnetron. Ben ik toch stiekem blij dat ik niet 80 dagen werk heb weggegooid voor een broodje in de magnetron.
Wendy
Reactie plaatsen
Reacties